„Światło w szczelinie”: Krótkometrażowy film, który oddaje głos opiekunom, cichym bohaterom.

Krótki pobyt w spa, mający przynieść ulgę, przeradza się w emocjonalną podróż, która zgłębia więź między dwiema siostrami, między miłością a cierpieniem, między chorobą a odpornością. To historia Luisy i Carli, luźno oparta na faktach, ożywiona w krótkometrażowym filmie „La luce nella crepa”, który miał swoją międzynarodową premierę na 82. Festiwalu Filmowym w Wenecji w sekcji Venice Production Bridge.

Luisa poświęciła swoje życie opiece nad Carlą, która choruje na raka piersi. Po wyczerpującym leczeniu postanawia namówić ją na kilka dni w spa, licząc na wytchnienie od codziennej harówki. Jednak krótki urlop zamienia się w tor przeszkód: biurokracja, napięcie i nieporozumienia wystawiają ich relację na próbę, ujawniając, że rola opiekuna to miłość, ale także izolacja, stres i poczucie bezradności. To właśnie przez te pęknięcia przebija się światło w tym krótkometrażowym filmie: promyk nadziei i odporności, który staje się sednem narracji.

Krótkometrażowy film Salute Donna Odv, wyreżyserowany przez Anselmę Dell'Olio i napisany przez Manuelę Jael Procaccia, ma na celu rzucić światło na rolę opiekunów: ponad 7 milionów osób we Włoszech, które codziennie opiekują się chorym członkiem rodziny, często z ukrycia. „Bo we wszystkim jest pęknięcie. I tam właśnie pojawia się światło” – głosi tytuł, cytat, który staje się deklaracją intencji.

Za tym projektem stoi Annamaria Mancuso, prezeska Salute Donna Odv i koordynatorka grupy „Zdrowie: dobro, którego należy bronić, prawo do promowania”. Historia opowiedziana w filmie krótkometrażowym jest inspirowana jej doświadczeniami jako opiekunki brata Tonino: „Opiekunowie zmagają się z dużym obciążeniem fizycznym i emocjonalnym, które czasami może stać się nie do zniesienia. Osoby opiekujące się chorym członkiem rodziny wchodzą w pułapkę, która może trwać latami. Ważne jest, aby prosić o pomoc, znaleźć przestrzeń dla własnych potrzeb i odnaleźć piękno i miłość pomimo wszystkiego i choroby”.

Dell'Olio, reżyserka, dziennikarka i historyczka feminizmu, przekształciła osobiste doświadczenie Mancuso w poruszającą historię: „Spotkanie z Annamarią było jednym z tych momentów synchronizacji, które na zawsze pozostaną wyryte w mojej osobistej historii. Dzięki znakomitym aktorom i oddanej ekipie starałam się oddać głos i nadać godność opiekunce, przekształcając ją z marginalnej postaci w bohaterkę głębokiej i autentycznej opowieści, która wyrasta z bólu choroby i straty, ale dąży do odrodzenia się z większą energią niż wcześniej”.